ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ με τον μουσικό Κωστή Παπάζογλου

Σχετικά με τον Κωστή Παπάζολγου

Με σπουδές και διακρίσεις εντός και εκτός Ελλάδος,
εμφανίσεις σε πολλά μέρη της Ευρώπης και του κόσμου,
και πολλές συμμετοχές σε εκδηλώσεις για κοινωφελείς σκοπούς.

Έχει  ιδρύσει και συμμετάσχει σε συγκροτήματα,
έχει διευθύνει χορωδίες, συμφωνικές ορχήστρες ακόμη και δημοτικά ωδεία,
όπως αυτά των Δήμων Σταυρούπολης, Αγ. Παύλου και Αρναίας - Αριστοτέλη
και έχει πλούσια επίσης μουσική δραστηριότητα στο Δήμο Καλαμαριάς.

(Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Καλαμαριάς)

(Άξιον εστί 2011 - Συμφωνική Ορχήστρα και Νέα Χορωδία Δήμου Καλαμαριάς) 

Πραγματοποίησε την πρώτη παρουσίαση όπερας του Χέντελ και άλλων έργων στην Ελλάδα,
είναι μέλος της ΕRΤΑ (European Recorder Teachers Association)
και διδάσκων στο κρατικό ωδείο και το μουσικό σχολείο Θεσσαλονίκης,
ενώ από πέρσι ξεκίνησε έρευνα στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
στο δια-τμηματικό πρόγραμμα Μουσικών Σπουδών, Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης,

Όλα αυτά κάνουν τον Κωστή Παπάζογλου
έναν αναγνωρισμένο Έλληνα Μουσικό και Μαέστρο εντός και εκτός Ελλάδος.
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι ως εκπρόσωπος του διεθνούς δικτύου καλλιτεχνών Crescendo,
διδάσκει στο Καλοκαιρινό Ινστιτούτο της Ουγγαρίας.

Μουσική. Αυτό θέλατε εξαρχής να μάθετε;
Η αλήθεια είναι κάνοντας αναδρομή στη μνήμη μου, από πότε μου άρεσε η μουσική,
διαπίστωσα  τότε που ήμουν 3-4 χρονών ότι η γιαγιά μου Μαρία, τραγουδούσε έναν παιδικό ύμνο "Ελάτε παιδάκια".
Όταν τελείωσε το τραγούδι , ένιωσα το πρώτο μου ρίγος στην όμορφη μουσική
και θυμάμαι να ήταν η πρώτη μου συνειδητή εμπειρία που βεβαίωσε στην ψυχή μου
ότι η μουσική θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου.

Σπουδάσατε μουσική πολύ αργότερα απο τις αρχικές σπουδές σας. Γιατί;

(Φεστιβάλ Αθηνών - Codex ensemble - πρόβες)

Ξεκίνησα σαν αυτοδίδακτος μουσικός αρχικά, [] 

έδωσα εξετάσεις στη μουσική Ακαδημία της Βιέννης ως αυτοδίδακτος 

και θυμάμαι τους καθηγητές μου να διερωτώνται 

που έμαθα να παίζω φλάουτο dolce.

Αν εννοείς ότι γράφτηκα στο Ωδείο σε ηλικία 18 χρονών, όταν ενηλικιώθηκα,
δηλώνει ότι αντίθετα με σήμερα που οι γονείς στέλνουν τα παιδιά για μουσικές σπουδές,
από την σχολική ηλικία, και καλά κάνουν, εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα.
Το μοναδικό Ωδείο στη Θεσσαλονίκη, το Κρατικό δεν είχε τάξη φλάουτου.
Επειδή αγαπούσα αυτό το όργανο, έδωσα εξετάσεις με φλάουτο dolce (φλογέρα ή  Blockflöte)
και ο καθηγητής μου Εμμανουήλ Αικατερίνης με ρώτησε αν μπορώ να αγοράσω πλάγιο φλάουτο
για να συνεχίσουμε να κάνουμε μαθήματα.
Μέχρι τότε έπαιζα φλάουτο dolce, κιθάρα, πιάνο, φυσαρμόνικα, τραγουδούσα και είχα κάνει μαθήματα σολφέζ με τη Μαίρη Μαυρομάτη και έψελνα στη χορωδία, ενώ είχα κάνει τα πρώτα βήματα με το συγκρότημα Πάροικοι που ιδρύσαμε μαζί με τον Ανέστη Πεταλίδη.
Ξεκίνησα σαν αυτοδίδακτος μουσικός αρχικά, ενώ μετά τα μαθήματα στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, έδωσα εξετάσεις στη μουσική Ακαδημία της Βιέννης ως αυτοδίδακτος
και θυμάμαι τους καθηγητές μου να διερωτώνται που έμαθα να παίζω φλάουτο dolce.
Ναι υπήρχε μια απόσταση ανάμεσα στις αρχικές σπουδές και στη συνέχεια στη Βιέννη,
λόγω των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζαμε εκείνη την εποχή
και ήταν αναγκαίο ενδιαμέσως να εργάζομαι.
Μη ξεχνάτε δεν υπήρχαν τότε στην Ελλάδα πανεπιστημιακά μουσικά τμήματα, μόνο τα Ωδεία.

Διευθύνοντας ως μαέστρος ή παίζοντας μουσική μόνος, τι αισθάνεστε;

(Συναυλία Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης)

η ενέργεια που παίρνω ως μουσικός αρχικά

και ως μαέστρος από την επαφή μου με τον κόσμο 

είναι σαν μια ομαδική συν-προσευχή στο Θεό.

Αρχικά, ως μουσικός και συνθέτης, ανακαλύπτεις το κόσμο της μουσικής όλο και βαθύτερα
και όταν αυτή σου μιλάει στην ψυχή νιώθεις την επιθυμία να μοιραστείς τις μουσικές σου εμπειρίες.
Αυτό σε κάνει συνειδητά μουσικό ερμηνευτή και όταν συνεχίσεις την ενασχόλησή σου με αυτήν
θέλεις να παρασύρεις και άλλους σε αυτές τις μαγικές στιγμές.
Έτσι έγινα μαέστρος, γιατί το ταλέντο μουσικής σύμπραξης, έγινε αποδεκτό και από άλλους συνεργάτες. Όλοι μαζί νιώθουμε τον δυνατό παλμό της μουσικής ερμηνείας και με την καθοδήγησή μου πραγματοποιήθηκαν μουσικά θαύματα.
Όταν το 1997 για πρώτη φορά παίξαμε αναγεννησιακή μουσική
στο Γενί Τζαμί της Θεσσαλονίκης,οι πρώτες εντυπώσεις ήταν εξαιρετικές
και όλοι απορούσαν πως είναι δυνατόν να έχουμε ένα τόσο εντυπωσιακό,
συλλογικό αποτέλεσμα σε μια πόλη που δεν είχε τέτοια παράδοση.
Αυτό ήταν και το επίσημο ξεκίνημα στην επαγγελματική μου καριέρα.
Συναυλία αναγεννησιακής μουσικής στην Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης - Θεσσαλονίκη 1997.
Από τότε, φυσικά και πολύ νωρίτερα, η ενέργεια που παίρνω ως μουσικός αρχικά
και ως μαέστρος από την επαφή μου με τον κόσμο είναι σαν μια ομαδική συν-προσευχή στο Θεό.
Αυτός δημιούργησε τη μουσική για να λυτρώνεται η ψυχή μας από τη μίζερη καθημερινότητα.

Έχετε παίξει μπροστά σε αρκετά μεγάλο και διαφορετικό κοινό.
Ποιές από τις αντιδράσεις του κοινού που σας έχουν μείνει αποτυπωμένες στην μνήμη;

(Θερινή Ακαδημία παλαιάς μουσικής - Αρναία 2013)

Θυμάμαι μια κοπελιά που μου εξομολογήθηκε 

πόσο ένα τραγούδι μου της συντρόφευε

στις δύσκολες στιγμές των σπουδών της στη Γερμανία.

Από τις δεκαπέντε χιλιάδες κόσμο, στην Ουτρέχτη το 1986 μέχρι τους 100 και πλέον ανθρώπους
ή μέσα στην οικογένεια που σε παρακολουθούν, η διαφορά δεν είναι τόσο μεγάλη στον τρόπο που παίζεις τη μουσική. Δεν θα έπρεπε άλλωστε, γιατί η μουσική πρέπει να είναι πάντα ίδια,
ακόμη και η ερμηνεία σου.
Όμως η μεγάλη ένταση δημιουργείται από το γεγονός ότι η μάζα που πρέπει να επικοινωνήσεις μεγαλώνει και χρειάζεται πολύ περισσότερη συγκέντρωση στον εαυτό σου για να ανταπεξέλθεις.
Εκεί λοιπόν είναι το μυστικό, το να μπορείς να συγκεντρώνεσαι στον εαυτό σου και να ανακαλύπτεις δυνάμεις που σε κάνουν ιεραπόστολο πλέον της Τέχνης σου. Να έχεις δηλαδή, στιγμές πλήρους αφοσίωσης και ανιδιοτέλειας σε αυτό που υπηρετείς. Τότε θα νιώσεις ότι έχεις κάτι να δώσεις στο μικρό ή μεγάλο σου κοινό, αλλιώς νιώθεις τόσο μικρός που δεν αντέχεις στη σκηνή, ούτε ένα δευτερόλεπτο. Καθώς επικοινωνώ και εκ του σύνεγγυς με το κοινό μου μετά τις συναυλίες, συγκινούμε όταν και μετά από χρόνια έρχονται και αναγνωρίζουν την επιρροή που είχε η μουσική μου πράξη στα δικά συναισθήματα.
Θυμάμαι μια κοπελιά που μου εξομολογήθηκε πόσο ένα τραγούδι μου της συντρόφευε
στις δύσκολες στιγμές των σπουδών της στη Γερμανία.

Παίζετε μουσική και αφιλοκερδώς;

Εκεί που μπορώ δίνω,

αρκεί να γίνεται με αγάπη.

Πολλές φορές. Πολλοί συνάδελφοί μου το θεωρούν υποτιμητικό για επαγγελματικούς λόγους
αλλά το θεωρώ λάθος. Αν δηλαδή από ένα γιατρό ζητούσε κάποιος δωρεάν θεραπεία δεν θα την έδινε;
Έχω προσφέρει την μουσική μου τέχνη, σε εκδηλώσεις μνήμης του Ολοκαυτώματος
και για φιλανθρωπικούς, αλλά και ευαγγελιστικούς σκοπούς. Εκεί που μπορώ δίνω,
αρκεί να γίνεται με αγάπη.

Είσαστε καθηγητής στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο δια-τμηματικό πρόγραμμα Μουσικών Σπουδών, Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. 

Tι σχέση έχει στο πανεπιστήμιο η κλασσική μουσική;

Αυτό είναι που κάνει και την κλασική μουσική 

να διαφέρει από τις άλλες. 

Όσοι την δημιουργούν δεν σκέφτονται την προσωρινότητα, 

αλλά της αιωνιότητα.

Η διαφορά της "κλασικής" μουσικής με τις υπόλοιπες μουσικές είναι στο τρόπο που την ακούμε και την δημιουργούμε. Καμία άλλη. Η μητέρα του Μπέντζαμιν Ζάντερ, μαέστρου της συμφωνικής ορχήστρας νέων της Βοστώνης, επέζησε από το Άουσβιτς και του έδωσε το καλύτερο μάθημα για τη ζωή. Καθ οδόν με το τρένο προς το Άουσβίτς, μάλωσε με τον αδελφό της για τα παπούτσια που φορούσε. Αυτή ήταν η τελευταία τους κουβέντα. Θα προτιμούσε να ήταν λόγια αγάπης με τον αδελφό της. Έμαθε λοιπόν να κάνει υπομονή και να κρατάει πάντα, μόνο τον καλό λόγο, γιατί δεν ξέρεις ποτέ τη συνέχεια. 

Όταν ακούμε μουσική, να προσπαθούμε να την ακούμε μέχρι το τέλος. Να μη βλέπουμε μόνο το επόμενο βήμα αλλά να έχουμε υπομονή μέχρι το τέλος. Αυτό είναι που κάνει και την κλασική μουσική να διαφέρει από τις άλλες. Όσοι την δημιουργούν δεν σκέφτονται την προσωρινότητα, αλλά της αιωνιότητα. Τέτοια μουσική διδάσκουμε και μελετάμε σε πολλές έρευνες στα πανεπιστήμια. Μουσική ως έργο Τέχνης, που δεν ζητά μόνο το πρόσκαιρο συναίσθημα, αλλά την σκέψη και το πνεύμα, από το οποίο προέρχεται και το συναίσθημα.

 Η διδασκαλία λοιπόν του μαθήματος "μουσική και κουλτούρα" στο πανεπιστήμιο έχει να κάνει ακριβώς με αυτό, πόσο μας επηρεάζει ως κοινωνία η μουσική και πια μουσική το επιτελεί. Γνωρίζουμε ότι η μουσική διαμορφώνει την μαζική κουλτούρα. Η δημοφιλής μουσική (ποπ - μουσική) αναπτύχθηκε ακριβώς πάνω σε αυτή τη λογική, να διαμορφώνει και "ελέγχει" τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις για την ζωή των ανθρώπων και να τις κατευθύνει προς τις "εμπορικές" ή άλλες ανάγκες της. Πόσο λοιπόν οι άνθρωποι καταλαβαίνουν αυτή την επιρροή και μπορούν να αλλάξουν ή να αποκλείσουν την "εμπορική προπαγάνδα" της μουσικής είναι ένα τεράστιο επιστημονικό θέμα έρευνας. Η κλασική μουσική διδάσκει την κοινωνία δεν την χειραγωγεί. Δεν είναι τυχαίο που τα ΜΜΕ παίζουν περισσότερη δημοφιλή μουσική, ακριβώς γι αυτό το λόγο. Δεν ενδιαφέρονται να διαπαιδαγωγήσουν την κοινωνία αλλά να την χειραγωγήσουν. Αυτό είναι το αντικείμενο και της δικής μου έρευνας.

Η μοναδική κοινή γλώσσα, η οποία μπόρεσε να μεταδώσει το Ευαγγέλιο,
είναι η κλασική μουσική των Μπάχ, Μότσαρτ κ.ά.
Σήμερα, στην εποχή μας, υπάρχουν τέτοιοι καλλιτέχνες;

Ζούμε εποχές προσωρινότητας και αυτό μας ενδιαφέρει.   Ο φόβος για το αύριο κυριεύει τη ζωή μας και δεν αφήνει περιθώρια για έργα που θα μένουν για πάντα

Δύσκολη ερώτηση να απαντηθεί σε μια συνέντευξη σαν αυτή, αλλά επιγραμματικά να πούμε πως ναι, στην Μπαρόκ και κλασική εποχή, λίγο πριν τον διαφωτισμό, τα κορυφαία μουσικά δημιουργήματα ταυτίστηκαν με την θρησκευτική μουσική και είναι ίσως μοναδικό στην ιστορία.
Σήμερα και τα δύο έχουν απομακρυνθεί από την κοινωνική ζωή. Ζούμε εποχές προσωρινότητας και αυτό μας ενδιαφέρει. Ο φόβος για το αύριο κυριεύει τη ζωή μας και δεν αφήνει περιθώρια για έργα που θα μένουν για πάντα. Έτσι και η μουσική μας γίνεται ολοένα και πιο προσωρινή.
Θυμάμαι τις πρώτες τηλεοπτικές διαφημίσεις της coca cola. Τα τραγούδια που χρησιμοποιούνταν ήταν πραγματικά καλά και διαρκούσαν πάνω από ένα χρόνο. Ποιός μπορεί τώρα να θυμηθεί έναν σκοπό της ίδιας διαφήμισης.
Η μουσική γράφεται για να είναι εντυπωσιακή και να διαρκεί λίγο. Το επόμενο μήνα θα γράψουμε άλλη. Έτσι και στην εκκλησία θέλουμε εντυπωσιακά και συνεχώς νέα πράγματα να μας κρατούν τον ενδιαφέρον.
Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της μαζικής κουλτούρας, δηλαδή της εμπορικής κατανάλωσης.
Αυτό δυστυχώς συμβαίνει και στην Τέχνη, μέσα και έξω από την εκκλησία. Να καταναλώνουμε γιατί η ζωή είναι μικρή και δεν ξέρεις πότε θα τελειώσει ή μέχρι πότε θα έχεις ευημερία. Ζήσε λοιπόν τη στιγμή γιατί το αύριο δεν υπάρχει. Εξαιρέσεις υπάρχουν και ακούμε και συνθέτουμε όμορφες μουσικές μόνο όταν σκεφτόμαστε την αιωνιότητα. Αυτό θέλει ησυχία.
"Και το πνεύμα του Κυρίου είναι στην ησυχία και το λεπτό δροσερό αεράκι", όπως λέει στον Ψαλμό 133:3.
Το ευαγγέλιο, ο λόγος του Κυρίου θέλει ήσυχη και διαρκή δημιουργία εμπνευσμένη από τον Κύριό μας, για να ακουστεί και να μεταδοθεί. Εδώ νομίζω η είσοδος των νέων μέσων μετάδοσης του σύγχρονου πολιτισμού (ηλεκτρονικών και μη), δεν αφήνουν την εκκλησία να συγκεντρωθεί στο έργο της και χρειάζεται πολλή προσοχή. Τα επιτεύγματα μας να υπηρετούν τον λόγο του ευαγγελίου και όχι τον δικό μας.

Και στην Ελλάδα; 

Γιατί σήμερα εμείς δεν ακούμε τα λόγια του Ιησού; 

Επειδή πίνουμε "νερό του κόσμου" 

και συνεχώς διψάμε για κάτι άλλο. 

Στην Ελλάδα όπως και παντού υπάρχει ανάγκη να ακούσουμε ή καλύτερα να ξαναθυμηθούμε το ευαγγέλιο.
Αρχικά γράφτηκε στη γλώσσα μας. Όταν είμαι για συναυλίες στο εξωτερικό ο κόσμος ζητά να ακούει ελληνικά γι αυτόν το λόγο. Όταν τους λέω είμαστε Θεσσαλονικείς, τότε έρχεται στη μνήμη τους η επιστολή του Αποστόλου Παύλου και συγκινούνται.
Εμείς τι κάνουμε τώρα; Τρέχουμε πίσω από τα προβλήματά μας και δεν ψάχνουμε τους ανθρώπους που έχουν αυτή την ανάγκη. "Έλατε σε μένα", είπε ο Ιησούς, "όλοι οι κουρασμένοι και φορτωμένοι και εγώ θα σας αναπαύσω". "Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια, η ζωή, όποιος πιει ζωντανό νερό δεν θα διψάσει..."
Γιατί σήμερα εμείς δεν ακούμε τα λόγια του Ιησού; Επειδή πίνουμε "νερό του κόσμου" και συνεχώς διψάμε για κάτι άλλο. Η κατανάλωση στη ζωή, όπως και στην Τέχνη. φέρνει νέα κατανάλωση και αυτό δεν έχει τελειωμό. Ας αφήσουμε τις ανάγκες του "παρόντος αιώνος" και ας συγκεντρωθούμε στις ανάγκες της ψυχής μας. Τότε θα βρούμε τις αξίες που χάσαμε και "..αν χάσουμε τον κόσμο τότε θα τον κερδίσουμε".
Αντιστρέφουμε τη ρήση του Ιησού που μας λέει: " Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει. Όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του;"
Ας ακούσουμε το ευαγγέλιο και θα σωθούμε από την σκληρή καθημερινότητα, γιατί θα έχουμε βάλει τις σωστές αξίες πάνω από όλα. Η μόνη σωστή αξία είναι η αγάπη, όχι ο εγωισμός, αλλά η θυσία για τον άλλον, όπως έκανε και ο Κύριός μας.
Με τη μουσική μου προσπαθώ να δώσω αυτό το μήνυμα της αγάπης και να μοιραστώ με το κόσμο τις αξίες αυτής της αγάπης.

Με την, άγνωστη σε μας τους Χριστιανούς, εβραϊκή μουσική τι σχέση έχετε;

(Χορωδία Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, με τίτλο

En la mar ay una torre...) 

Είμαι ο μαέστρος 

της χορωδίας Ισραηλιτικής κοινότητας Θεσσαλονίκης 

εδώ και 20 χρόνια, από τότε που ιδρύθηκε

Είμαι ο μαέστρος της χορωδίας Ισραηλιτικής κοινότητας Θεσσαλονίκης εδώ και 20 χρόνια, από τότε που ιδρύθηκε. Αυτό είχε πολλαπλά οφέλη. Με βοήθησε να κάνω έρευνα σε αυτή τη μουσική και να βοηθήσω στην αναβίωση της σεφαραδίτικης μουσικής.Όμως συνέβησαν και πολλά σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα, όπως η έκδοση ενός CD από την EMI με τίτλο "en la mar ay una torre" - "στη θάλασσα είναι ένας πύργος", εννοώντας το λευκό πύργο της Θεσσαλονίκης με μεσαιωνικά τραγούδια της κοινότητας, καθώς και θρησκευτικά τραγούδια όπως Ψαλμοί του Δαυίδ κ.ά.
Το σημαντικότερο όμως ήταν, η γνωριμία μου με ανθρώπους που σηκώνουν μια μακραίωνη παράδοση στην χώρα μας, αλλά και για μας τους Χριστιανούς πολύ σημαντική. Η όλη μου η σχέση με βοήθησε να συνθέσω ένα μουσικό κομμάτι, στα ladino, στη γλώσσα των σεφαραδιτών της Θεσσαλονίκης που μιλά για την ελπίδα της αναγέννησης, στη περίπτωσή μας της κοινότητάς τους, αλλά στη ουσία, μιας καρδιάς ή μιας ζωής, όπως της καταλαβαίνουμε εμείς.

Πώς σας βλέπουν οι εβραίοι, ως Χριστιανό που συνεργάζεται μαζί τους και γιορτάζει,  σχεδόν ταυτόχρονα το “Πάσχα”;

Πάσχα στις γλώσσες αυτές σημαίνει πέρασμα από το ένα σημείο στο άλλο και κατ' επέκταση πέρασμα του Εβραϊκού Λαού από την σκλαβιά στους Αιγυπτίους στην ελευθερία και στην γη της επαγγελίας.

Το Πέσσαχ ή Πάσχα είναι σχεδόν κοινή γιορτή για εβραίους και χριστιανούς. Έχω μια ιδέα που την καταθέτω εδώ.
Η ιδέα του κοινού εορτασμού του Πάσχα, έστω και συμβολικά, αποτελεί σεβασμό στις θρησκευτικές ιδιαιτερότητες και την μεγάλη Ιστορία της Θεσσαλονίκης. Οι εβραίοι στη Θεσσαλονίκη από τα ελληνιστικά χρόνια και αργότερα μετά το 1492 με τους σεφαραδίτες από την Ιβηρική χερσόνησο, το βυζαντινό παρελθόν και οι προσφυγικές ροές των ευαγγελικών χριστιανών της Ανατολικής Θράκης, Πόντου και Μικράς Ασίας, αλλά και των καθολικών χριστιανών, προσδίδουν στη πόλη θρησκευτική πολιτισμικότητα και εθιμικές ιδιαιτερότητες που συμβιώνουν χιλιάδες χρόνια.
Πολλές εορτές και έθιμα έχουν αναμειχθεί και αξίζει να γίνει μια πολιτισμική προσέγγιση με στόχο την ανάδειξη των εθίμων που μας ενώνουν. Ένα κοινό δείπνο που θα συμμετέχουν ηγετικές προσωπικότητες όλων των κοινοτήτων, με οικοδεσπότη το Δήμαρχο της πόλης μας.
Το Πάσχα ή Πέσσαχ εορτάζετε από όλους με παρεμφερή "έθιμα". Η λέξη Πάσχα δεν είναι Ελληνική. Προέρχεται από την Αραμαϊκή και την Εβραϊκή γλώσσα και από τις λέξεις Πεσάχ και Πόσχα. Πάσχα στις γλώσσες αυτές σημαίνει πέρασμα από το ένα σημείο στο άλλο και κατ' επέκταση πέρασμα του Εβραϊκού Λαού από την σκλαβιά στους Αιγυπτίους στην ελευθερία και στην γη της επαγγελίας.
Το νόημα του Χριστιανικού Πάσχα είναι το πέρασμα των ανθρώπων στη Βασιλεία των Ουρανών. Οι βαπτισμένοι Χριστιανοί αποτελούν τον νέο λαό του Θεού, ο οποίος ελευθερώνεται από τη δουλεία των παθών πορευόμενος προς τη γη της επαγγελίας, την Βασιλεία των Ουρανών.
Στο δείπνο θα ακολουθηθεί η τελετουργία του εβραϊκού Πέσσαχ διότι και ο Ιησούς, ως εβραϊκής καταγωγής εόρταζε το εβραϊκό Πέσσαχ. Αργότερα έγινε ο πνευματικός παραλληλισμός με την ίδια του τη ζωή. Έτσι λοιπόν θα θυμηθούμε εμείς οι χριστιανοί την θυσία του Κυρίου μας και οι εβραίοι το πέρασμα από τη σκλαβιά στη γη της επαγγελίας. Ένας σημαντικός συμβολισμός, μέσω του πολιτισμού με σημαντικά πνευματικά μηνύματα για όλους. Άρα κάποιο κοινό καλό και πνευματικό θα μείνει να μας ενώνει, στη ίδια πόλη, πέρα από τα άλλα πολιτισμικά και κοινωνικά.

Μιλήστε μας για την τελευταία σας συνεργασία στους Βυζαντινούς Νερόμυλους στο Φεστιβάλ Δήμου Παύλου Μελά.

Η μουσική ιδέα ήταν οι μετακινήσεις. 

Ξεκινώντας από το φαινόμενο της εποχής μας, 

τις μετακινήσεις πληθυσμών, 

περνώντας από τις μετακινήσεις που προκαλεί το νερό 

στο πέρασμά του και 

καταλήγοντας στις μετακινήσεις που επιβάλει η μουσική

Αυτό προέκυψε το καλοκαίρι εντελώς ξαφνικά. Μου έγινε ανάθεση από το Δήμο Παύλου Μελά (Σταυρούπολη - Πολίχνη) στα όρια του οποίου υπάρχει το αρχαιολογικό πάρκο των Βυζαντινών νερόμυλων από τα χρόνια του Μανουήλ Κομνηνού, τον 11ο αιώνα και σήμερα λειτουργεί ως αναψυκτήριο. Βλέπετε η Θεσσαλονίκη τα έχει όλα. Εκεί λοιπόν έστησα ένα πρωτότυπο φεστιβάλ που για πρώτη φορά είχε πολλούς επισκέπτες. Περισσότερους από χίλιους.
Η μουσική ιδέα ήταν οι μετακινήσεις. Ξεκινώντας από το φαινόμενο της εποχής μας, τις μετακινήσεις πληθυσμών, περνώντας από τις μετακινήσεις που προκαλεί το νερό στο πέρασμά του και καταλήγοντας στις μετακινήσεις που επιβάλει η μουσική. Σημειολογικές, συναισθηματικές και ουσιαστικές σχετικά με τα ακούσματα.
Η χαρά μου ήταν μεγάλη για την επιτυχία του φεστιβάλ εκεί είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω αποσπάσματα από την καντάτα 140 του J.S.Bach με όλες τις σημειολογικές και θρησκευτικές μετακινήσεις για εμάς τους χριστιανούς. Αναφέρεται στην παραβολή των δέκα παρθένων και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία με τα μουσικά σύνολα του Crescendo να συμπράξουμε σε ένα άρτιο καλλιτεχνικά και πνευματικά αποτέλεσμα.

 Έχετε κάποιες μουσικές φιλοδοξίες για το άμεσο μέλλον;

(Φίλιπποι αρχαίο θέατρο - μουσικό σύνολο Thessalonians)

Η απόφασή μου είναι να δώσω και γω αγάπη 

μέσα από την πολιτισμική μου ιδιότητα 

ως μουσικός - μαέστρος - συνθέτης. 

Δημιουργώ λοιπόν πολιτισμικές δράσεις 

που σκοπό έχουν να ευαισθητοποιήσουν τους ανθρώπους 

για τον συνάνθρωπό τους 

και φυσικά για τις πνευματικές του ανάγκες.

Στο μέλλον, όπως προείπαμε υπάρχει ο φόβος. Αυτή όμως είναι η μέθοδος του εχθρού των ψυχών μας, του Σατανά. Εμείς πρέπει να ακολουθήσουμε τη μεθοδολογία του Θεού όπου κυριαρχεί η αγάπη. Αγάπη σημαίνει θυσία. Εάν αγαπάμε πρέπει κάτι να δώσουμε. Η απόφασή μου είναι να δώσω και γω αγάπη μέσα από την πολιτισμική μου ιδιότητα ως μουσικός - μαέστρος - συνθέτης. Δημιουργώ λοιπόν πολιτισμικές δράσεις που σκοπό έχουν να ευαισθητοποιήσουν τους ανθρώπους για τον συνάνθρωπό τους και φυσικά για τις πνευματικές του ανάγκες. Μέσα από αυτό γνωρίζει ο καθένας καλύτερα τον εαυτό του και τους γύρω του και από τη θέση που βρίσκεται ο καθένας βοηθάει στην κοινωνική αλληλεγγύη. Το crescendo του οποίου έχω την καλλιτεχνική ευθύνη έχει ως σύνθημα το music and more (κάτι παραπάνω από μουσική ή μουσική και περισσότερα). Με την αγάπη μου στη μουσική και στον Θεό μου θέλω να προσφέρω στον άνθρωπο που είναι πλασμένος "κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν" του δημιουργού μας.
Τα σχέδια πολλά, για καλλιτεχνικά προγράμματα, ίσως το σημαντικότερο κομμάτι είναι να ολοκληρώσω το CD μας, ως Thessalonians, αλλά και το μιούζικαλ που γράφω.
Για τα επόμενα χρόνια προγραμματίζουμε μια περιοδεία με το φωνητικό σύνολο "εν χορώ" και την καμεράτα Αριστοτέλης, δύο σημαντικά καλλιτεχνικά σχήματα που υποστηρίζονται από το crescendo, με τα οποία θα πορευτώ σε πρωτότυπες μουσικές μετακινήσεις τα επόμενα χρόνια.
Ο Θεός να δίνει υγεία και ευλογίες.
Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία στο περιοδικό σας.



Σχετικά με τον Κωστή Παπάζογλου
https://myspace.com/codexthessalonikis
Youtube: kostis papazoglou (https://www.youtube.com/channel/UCxvkOwIaXLe_26TC2O6LL0w)
Facebook: Kostis Papazoglou

Ν.Σ. 30/10/2016