ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Μελίνα Σταμάτη. Μέλος οργάνωσης Hope Spot, μιλάει για πρόσφυγες στην Ειδομένη (2.μέρος)

Μελίνα, μιλησέ μας λίγο για τον εαυτό σου.

Μ.Σ. Έχω γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη, όπου και μένω. Έχω σπουδάσει Ελληνική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, αλλά έπειτα έφυγα στην Αυστραλία όπου και έκανα τρία χρόνια Βιβλικό στο κολέγιο των Hillsong στο Σίδνεϊ. Στην Αυστραλία επίσης ασχολήθηκα με το κοινωνικό έργο ως έκφραση της καρδιάς της εκκλησίας, να αγγίξει ανθρώπους με την αγάπη του Θεού και γύρισα πίσω στην Ελλάδα με την ίδια καρδιά και όραση να δω την εκκλησία να βγαίνει έξω από τους τοίχους και να αγγίζει τους χαμένους και πονεμένους.

 Τα τελευταία πέντε χρόνια ασχολούμαι με το κοινωνικό έργο, και εδώ και τρία χρόνια έχουμε ξεκινήσει με την οικογένειά μου τη δική μας οργάνωση «Hope Spot» που βοηθάει και προσφέρει αρωγή σε θύματα trafficking και ενδο-οικογενειακής βίας (γυναίκες και παιδιά). www.hopespot.gr

Περίγραψε λίγο παραπάνω το Hope Spot.

Μ.Σ. Το Hope Spot είναι μια κοινωνική-μη κυβερνητική οργάνωση.

 

Δεν έχει χριστιανικό προφίλ, αλλά πολλοί από τους ανθρώπους που υπηρετούν στο έργο και το στηρίζουν αγαπούν τον Θεό.

Το Hope Spot δραστηριοποιείται κυρίως στη Θεσσαλονίκη παρέχοντας νομική και ψυχολογική υποστήριξη σε θύματα εμπορίας ανθρώπων, και σε θύματα ενδο-οικογενειακής βίας (γυναίκες και παιδιά), αλλά συνεργάζεται και με άλλους φορείς πανελλαδικά.

Σου ήταν πάντοτε εύκολο στο να υπηρετείς άλλους ανθρώπους?

Μ.Σ. Από μικρή ηλικία είχα καρδιά για τη διακονία και στα 20 μου είχα αναλάβει τη νεολαία της εκκλησίας μας. Έτσι συνεχώς ήμουν κοντά σε ανθρώπους που χρειάζονταν βοήθεια, προσευχή, ενθάρρυνση. Πιστεύω ότι είναι κάτι το οποίο ο Κύριος καλλιέργησε μέσα μου μέσα στα χρόνια και μέσα από διάφορες φάσεις και εμπειρίες που πέρασα.

Γιατί τις περισσότερες φορές, μπορείς να βοηθήσεις κάποιον στο βαθμό που εσύ έχεις νιώσει τον πόνο τους. Μπορεί να μην έχεις πέσει θύμα ενδο-οικογενειακής βίας ή trafficking, αλλά να έχεις χάσει έναν αγαπημένο, να έχεις αντιμετωπίσει απογοήτευση ή ακόμα να έχεις βρεθεί για καιρό κοντά σε ανθρώπους που πονάνε, και αυτό να σε έχει κάνει πιο ευαίσθητο στην κραυγή τους για βοήθεια.

Στη προσωπική μου ζωή ήταν ένας συνδυασμός προσωπικών εμπειριών που καλέστηκα να Τον εμπιστευθώ σε δύσκολες καταστάσεις, ήταν επίσης η τριβή μου με διακονίες που είναι μέσα στην κοινωνία και βοηθάνε πληγωμένους ανθρώπους από τις οποίες εμπνεύστηκα, αλλά επίσης και η συνειδητοποίηση μου καθώς πλησιάζω τον Θεό ότι βασική αποστολή της εκκλησίας είναι να αγγίξει αυτούς που έχουν χαθεί, καθώς γινόμαστε τα χέρια και τα πόδια Του.

Η οικογένειά μου έχει βαδίσει στο ίδιο μονοπάτι και ήταν μια εμπειρία που την περπατήσαμε μαζί και συνεχίζουμε μαζί, από τότε που ξεκινήσαμε το Hope Spot. 

Την περίοδο έχετε κάποιο νέο στόχος ως Hope Spot?

Μ.Σ. Καθώς η καρδιά του Hope Spot δεν μπορεί να κλείσει για οποιοδήποτε άνθρωπο που πονάει, σε πολλές περιπτώσεις έχουμε βοηθήσει και ανθρώπους που ξεφεύγουν από το πλαίσιο μας, όπως ανθρώπους που χρειάζονται ίσως ρούχα, φαγητό, και άμεση βοήθεια. Τους τελευταίους δυο μήνες έχουμε κάνει κάποιες επισκέψεις και στα κέντρα προσφύγων στην Ειδομένη.

Έχετε αναμιχθεί με την βοήθεια των προσφύγων?

Μ.Σ. Στις μέρες που ζούμε πολλές φορές φαίνεται σαν μόδα να βοηθάμε τους πρόσφυγες γιατί τα μάτια όλων είναι στραμμένα εκεί.

Για εμάς όμως ήρθε μια συνάντηση που άλλαξε τα πάντα. Η αστυνομία μας είχε φέρει μια κοπέλα πρόσφυγα που είχε χαθεί από το γκρουπ της και ήταν σε κατάσταση σοκ και κακοποιημένη.

Τη φιλοξενήσαμε για λίγες μέρες στον ξενώνα μέχρι να συνέλθει και μετά έπρεπε να την μεταφέρουμε πίσω στην Ειδομένη για να μπορέσει να επανενταχθεί στο γκρουπ της, γιατί η επιθυμία της ήταν να φύγει για να βρει τα παιδιά της.

Τι ήταν αυτό που βίωσες εσύ όταν επιστρέψατε την κοπέλα πρόσφυγας απο το κέντρο σας στην Ειδομένη?

Μ.Σ. Όταν λοιπόν τη μεταφέραμε πίσω στην Ειδομένη ήταν η πρώτη μας επαφή με το μέρος εκεί. Για μένα αυτό που βίωσα ήταν σοκαριστικό, ήταν ένα ξύπνημα!

Εκεί που νομίζεις πως έχεις δει τόσο πόνο, ξαφνικά βλέπεις μια άλλη όψη του και συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια. Τα νούμερα που έβλεπα στις ειδήσεις τώρα ήταν πρόσωπα που έβλεπα με τα δικά μου μάτια, τα μάτια τους κοιτούσαν μέσα στα δικά μας με ένα βλέμμα ελπίδας που κατάφεραν να έρθουν αντίπερα, αλλά ταυτόχρονα απελπισίας για το τι θα ξημερώσει το αύριο.

Όταν κάθισα σε ένα σημείο και κοιτούσα την ουρά που περίμενε να πάρει φαγητό, ήξερα ότι δεν ήταν μόνο αυτό που χρειάζονταν, χρειάζονταν ελπίδα, δύναμη ψυχική και πνευματική. Και αν είσαι παιδί του Θεού ξέρεις πως η δύναμη έρχεται μόνο από Αυτόν και θέλεις να τη μοιραστείς με αυτούς που την έχουν περισσότερο ανάγκη.

Ήξερα πως θα ξαναγυρίσω.

Πήγες τελικά ξανά στην Ειδομένη?

Μ.Σ. Την επόμενη φορά που πήγα, πήγα όχι απλά ως Hope Spot αλλά ως η Μελίνα που αγαπάει τον Ιησού και θέλει να δείξει σε αυτούς την αγάπη Του, ακόμα και αν ήταν αγκαλιάζοντας τους, δίνοντας φαγητό ή ρούχα.

Ακόμα κι αν δεν χρησιμοποιούσα καμιά λέξη. Ήμουν απλά διαθέσιμη σε Αυτόν να κάνει ό,τι θέλει...

Ευχαριστώ τον Θεό για τους φίλους μας από τους νέους της Ευαγγελικής εκκλησίας Κατερίνης, με τους οποίους έχουμε μια υπέροχη σχέση αγάπης, που μας κάλεσαν να πάμε και να συνεργαστούμε μαζί τους αγγίζοντας αυτούς τους ανθρώπους, παίζοντας με τα παιδιά, δίνοντας φαγητό και εάν είχαμε πόρτα να τους δώσουμε και τον Ιησού.

Η ευαγγελική κοινότητα είναι ενεργή στην Ειδομένη. Ανάφερε λίγο για το τι βίωσες μαζί τους?

Μ.Σ. Είναι θαυμαστό τι μπορεί να κάνει η ενότητα, γιατί κάποια πράγματα ποτέ δεν θα γίνουν χωρίς ενότητα. Αυτή η ενότητα πιστεύω άνοιξε την πόρτα για μας να μιλήσουμε το Ευαγγέλιο, γιατί φαινόταν φαινομενικά αδύνατο.

Δεν πήγαμε με ένα πανό, απλά καθίσαμε μαζί τους, ακούσαμε την ιστορία τους, τους αγκαλιάσαμε, τους αγγίξαμε, ακόμα και αν ήταν λερωμένοι, και ήμασταν εκεί ντυμένοι αγάπη. Η αγάπη άρχισε να τους ελκύει κοντά μας.

Δεν ήξερα τι θα συμβεί, προσευχήθηκα και το άφησα στον Θεό.

Ήταν κάτι που συνέβη εκείνη την ημέρα που επισκεφτήκατε την Ειδομένη?

Μ.Σ. Ένα μικρό αγόρι γύρω στα 12 με πλησίασε με σπαστά αγγλικά, και μετά από λίγη συζήτηση απλά του είπα ‘ο Ιησούς σε αγαπάει, θέλεις να προσευχηθείς μαζί μου να τον δεχθείς στην καρδιά σου;’ Τότε επανέλαβε μαζί μου την προσευχή της σωτηρίας. Ήταν ένα βήμα πίστης, δεν ήξερα ποια θα ήταν η αντίδρασή του…

Μετά ένας άλλος νέος μας πλησίασε ήθελε να πει την ιστορία του...Ήταν από τη Δαμασκό, άρχισα να του μιλάω για τον Σαύλο που συνάντησε τον Ιησού στο δρόμο για τη Δαμασκό. Καθώς μιλούσα γύρισα και είδα άλλους δυο νέους να προσπαθούν να ακούσουν. Προσευχηθήκαμε με τον έναν και ρώτησα τους άλλους δυο εάν ήθελαν να δεχθούν τον Ιησού στην καρδιά τους και είπαν ναι. Τα άλλα παιδιά δίπλα μου είχαν γραφές στα Αραβικά που είχε προμηθεύσει ένας Ιρλανδός ιεραπόστολος και τους τις δώσαμε.

 

Μετά ξεκίνησε ένα ποτάμι που διήρκεσε περίπου για δύο ώρες όπου συνεχόμενα προσευχόμασταν για ανθρώπους ο ένας μετά τον άλλον, γύρω στους 30.

Μετά άρχισε να νυχτώνει, έπρεπε να φύγουμε, αλλά έρχονταν σε εμάς και δεν μας άφηναν να φύγουμε για να βγάλουμε φωτογραφίες, ήθελαν να μην ξεχάσουν αυτό που τους έδωσε χαρά. Μας αγκάλιαζαν και μας ρωτούσαν αν θα έρθουμε αύριο.

Ξέρω ότι η παρουσία του Θεού ήταν εκεί, την είδαν, την άγγιξαν. Δεν ήμασταν εμείς, εμείς ήμασταν απλά αγγεία, η αγάπη του Θεού είναι που τους έλκυσε! Σε όλη την χριστιανική μου πορεία δεν το έχω ξαναδεί αυτό. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είναι κάποιες στιγμές που φαίνεται ότι ο ουρανός κάτι βρίσκει που τον ελκύει στη γη. Η ενότητα...η πιστή....η υπακοή...; Σίγουρα δεν είναι η τρόποι μας αλλά η παράδοση!

Η μέρα εκείνη ήταν μέρα αργίας και όλα τα παιδιά αρχικά είχαμε σκεφτεί να μείνουμε σπίτι να ξεκουραστούμε, αλλά συνειδητοποίησα ότι στην άλλη μεριά της θυσίας μας βρίσκονται ζωές που ο Θεός θέλει να αγγίξουμε, και η χαρά και η πνευματική ξεκούραση που ένιωσα όταν ήμουν εκεί δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια!

Πόσο χαίρομαι που ήμουν εκεί που ο Θεός με ήθελε, που γίναμε τα χέρια και τα πόδια Του και μόνο η αιωνιότητα θα καταγράψει τι έγινε σε αυτές τις ζωές! Δεν ξέρω που βρίσκονται τώρα...αλλά προσεύχομαι καθημερινά για αυτούς, δεν μπορώ να τους βγάλω από το μυαλό μου.

Ξέρω πως είναι σημαντικοί για τον Θεό, ο πόνος τους έχει φτάσει στα αυτιά του Θεού ακόμα και αν δεν Τον γνωρίζουν...τους αγαπάει τόσο πολύ και ήταν εκπληκτική η δίψα που είδα μέσα τους, δίψα που ακόμα δεν την έχω δει σε αυτό το βαθμό στη χώρα μας.

Αλλά προσεύχομαι να έρθει και στην Ελλάδα.

Πότε θα ξαναπάς στην Ειδομένη?

Μ.Σ. Δεν ξέρω πότε θα ξαναπάμε, θέλω να πηγαίνω μια φορά τον μήνα τουλάχιστον, δεν ξέρω τι θα γίνει την επόμενη φορά, κάθε φορά ο Θεός κάνει κάτι ξεχωριστό και θέλουμε να μπούμε σε ό,τι έχει στην καρδιά Του να κάνει χωρίς να Τον περιορίζουμε!

Είναι θεάρεστη η δράση σας. Πώς αντιδρούν οι πρόσφυγες που μιλάνε με μία χριστιανή γυναίκα για το Χριστιανισμό?

Μ.Σ. Για να είμαι ειλικρινής δεν το σκέφτηκα καθόλου....ίσως αν σκεφτόμουν τα ‘πρέπει’ ή τα ‘γιατί’ ποτέ δεν θα μιλούσα....Δεν παραγνωρίζω ότι ίσως είναι κάτι πολύ παράξενο για αυτούς και ότι μπορεί να αντιδράσουν. Αλλά είναι κάτι που αλλάζει τα πάντα και αυτό είναι η παρουσία του Θεού.

Όταν ήμασταν εκεί, ήταν σαν να υπήρχε ένα σύννεφο προστασίας ολόγυρά μας, και δεν είδαμε καμία αρνητική αντίδραση. Οι περισσότεροι δέχθηκαν σε όσους μιλήσαμε, όχι μόνο να προσευχηθούν μαζί μας αλλά να προσευχηθούμε για αυτούς και το ταξίδι τους.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω....δεν βγάζει νόημα στο φυσικό νου....ήταν σαν κάτι σχεδιασμένο από τον ουρανό που κανένας δεν μπορούσε να το σταματήσει. Η αγάπη νίκησε!

 

 

Στην Ειδομένη, τι δομές υπάρχουν για να υποδεχτούν τους πρόσφυγες που φτάνουν εκεί ,ώστε να μεταβούν απο εκεί στην Βόρεια Ευρώπη?

Μ.Σ. Υπάρχουν οι βασικές δομές, όπως ένα βασικός συντονισμός διανομής φαγητού και ρούχων που εναλλάσσεται και ανατροφοδοτείται από οργανισμούς και εθελοντές. Είναι πολύ σημαντική η προσφορά των κοινωνικών οργανώσεων αλλά και των εθελοντών!

 

Είδες και άλλες οργανώσεις εκεί και πώς βοηθούν?

Μ.Σ. Είδα πολλούς μεμονωμένους ανθρώπους ή μικρά γκρουπ από οργανώσεις να έρχονται, και να ρωτάνε πού μπορούν να αφήσουν ρούχα. Αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό.

Η ευαγγελική εκκλησία Κατερίνης και Θεσσαλονίκης κάνει πολύ σημαντικό έργο καθώς έρχονται τακτικά κάθε βδομάδα με φαγητό που ετοιμάζουν άνθρωποι με θυσία και στέκονται με ώρες για να το μοιράσουν, όπως και κουβέρτες. Με εντυπωσίασε η πιστότητά τους.

Η υγιεινή στους χώρους αυτούς πώς είναι?

Μ.Σ. Αυτό που πρόσεξα είναι ότι υπήρχαν αρκετά σκουπίδια που μάζευαν πολλές μύγες, οι ουρές στις τουαλέτες ήταν μεγάλες με αποτέλεσμα πολλοί να κάνουν την ανάγκη τους στα χωράφια, και αυτό δημιουργούσε μια άσχημη οσμή.
Επίσης πολλοί δεν είχαν ρούχα ζεστά και περίμεναν σε ουρά για να τα πάρουν. Φαινόταν πως ο αριθμός εισροής ήταν πολύ μεγαλύτερος από αυτό που μπορούσαν να συντονίσουν οι εθελοντικές ομάδες και οι εγκαταστάσεις. Αλλά η προσπάθεια από διαφορετικούς οργανισμούς ήταν θεάρεστη και δεν μπορούσε να παραγνωριστεί. Υπήρχαν ‘Πρώτες Βοήθειες’ από τον Ερυθρό Σταυρό για ανθρώπους που έρχονταν άρρωστοι ή έχαναν τις αισθήσεις τους από τη αφαγία.

Οι άνθρωποι με το κρύο που έχει ξεκινήσει τώρα τι κάνουν?

Μ.Σ. Υπάρχουν μεγάλες τέντες που οι άνθρωποι μπορούν να μπουν μέσα, αλλά και πάλι προς το βράδυ το κρύο έχει αρχίσει και γίνεται τσουχτερό.

Κλείνωντας την συζήτησή μας, θα ήθελα να ρωτήσω πως μπορούν ενδιαφερόμενοι απο άλλα μέρη της Ελλάδας να σας στηρίξουν ή να ζητήσουν την βοήθειά σας?

Μ.Σ. Μπορούν να επισκεφτούν την ιστοσελίδα μας www.hopespot.gr που είναι στα ελληνικά και αγγλικά, και να μάθουν περισσότερα για το έργο μας, όπως και να εγγραφούν στο newsletter μας και στις σελίδες των social media. Έτσι μπορούν να μείνουν σε άμεση επαφή μαζί μας για δράσεις που οργανώνουμε και ανάγκες που υπάρχουν. Μπορούν να μας γράψουν στο info@hopespot.gr ή να μας καλέσουν στα γραφεία μας 2310-620785. Οι ανάγκες αλλάζουν συνέχεια άρα μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας και θα τους πούμε πως μπορούν να βοηθήσουν.

Ποιά ειναι η πρώτη ανάγκη που σου έρχεται στον νού αυτήν την περίοδο που θα ήθελες να απευθύνεις σε όσους διαβάζουν?

Μ.Σ. Αυτή την περίοδο θέλουμε να κάνουμε ανακαίνιση στον ξενώνα μας. Θέλουμε να βάψουμε τον χώρο και να αγοράσουμε καινούρια έπιπλα (κρεβάτια, καναπές που γίνεται κρεβάτι, τραπέζι κουζίνας, τραπεζάκι σαλονιού, χαλιά) που θα κάνουν τον χώρο πιο άνετο και πιο ζεστό για τις κοπέλες που έρχονται.

Εάν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν έπιπλα σε καλή κατάσταση που δεν τα χρειάζονται, ή θέλουν να προσφέρουν ένα χρηματικό ποσό για αυτό, μπορούν να κάνουν κατάθεση στο λογαριασμό μας που αναγράφεται στην ιστοσελίδα μας www.hopespot.gr στην κατηγορία που λέει «ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΔΩΡΕΑ» αναφέροντας ότι είναι για αυτό το σκοπό.

Ευχαριστούμε!

Ν.Σ.