Νέα απο το ζευγάρι Χριστιανών που διαμένουν στην Τουρκία, Βίκυ Σακελλαρίου Τοχουμτζού & Χαλίλ Ιμπραχίμ Τοχουμτζού, μετά την βομβιστική επίθεση στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης.
Πριν να είναι αργά..
Χθες το βράδυ με μεγάλη λύπη παρακολούθησα τα νέα. Μια ακόμη βομβιστική επίθεση στην Κων/πολη. Δεν ζω πολύ κοντά στην Κων/πολη αλλά αυτή είναι η τέταρτη βομβιστική επίθεση που πραγματοποιείται μέσα σε έξι μήνες μόνο στην Κωνσταντινούπολη, χωρίς να μετρήσουμε άλλες εκρήξεις σε άλλες πόλεις της Τουρκίας.Πως να μην αγανακτήσεις με τους τρομοκράτες; Πως να μην τρομοκρατηθείς με τους τρομοκρατημένους; Πως να μην κλάψεις με αυτούς που θρηνούν; Η καρδιά μου είναι πολύ βαριά ενώ γράφω αυτές τις σκέψεις.
Παρακαλώ, ας προσευχηθούμε για τις οικογένειες των θυμάτων και για τους τραυματισμένους.. Επίσης ας προσευχηθούμε για την Τουρκία που έχει υποφέρει πάρα πολύ από τρομοκρατικές επιθέσεις ειδικά τον τελευταίο χρόνο..
Επιθέσεις που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, τρομοκρατία.. Άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κι αυτό είναι άδικο, είτε μουσουλμάνοι, είτε χριστιανοί, είτε άθεοι, είτε μελαχρινοί, είτε λευκοί, είτε ομοφυλόφιλοι, είτε έχουν κάποιες x πολιτικές πεποιθήσεις.. Δεν έχει καμία σημασία. Δεν είμαστε σε αυτό τον κόσμο για να κρίνουμε τον άλλο και πολύ περισσότερο να τον σκοτώνουμε.. Όλοι πρέπει να έχουν δικαίωμα στη ζωή! Όλοι είναι πολύτιμοι στα μάτια του Θεού.
Την προηγούμενη εβδομάδα έψαχνα εισιτήριο αεροπορικό για να πάω στην Αθήνα. Κανονικά έπρεπε σήμερα Τετάρτη να βρίσκομαι στην Ελλάδα. Οπότε θα έπρεπε να πετάξω την Τρίτη. Και έψαχνα εισιτήριο από Κων/πολη για Αθήνα. Ναι, θα μπορούσα να είμαι κι εγώ εκεί.. Όμως ο Θεός πιστεύω πως με φύλαξε αλλάζοντας τα σχέδια μου. Δεν αγόρασα εισιτήριο. Όμως, η σκέψη ότι θα μπορούσα να είμαι εκεί εκείνη την ώρα με επηρέασε και με τρόμαξε. Πόσο κοντά λοιπόν είναι ο θάνατος;
Λυπάμαι και πονάω μαζί με αυτούς που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα αλλά θα ήθελα να κάνω κάποιες σκέψεις ακόμη για τους ζωντανούς.. Η ζωή είναι σύντομη και δυστυχώς καθημερινά συμβαίνουν πολλά περιστατικά για να μας το θυμίζουν.. Είτε είναι δίκαιο είτε είναι άδικο να αφήσουμε αυτό τον κόσμο, η αλήθεια είναι πως δεν είναι στο χέρι μας. Στο χέρι μας όμως είναι να φροντίσουμε να ζήσουμε τη ζωή με αγάπη, με χαρά, να περάσουμε χρόνο με τους αγαπημένους μας, και να εκπληρώσουμε το σκοπό της ύπαρξης μας.
Για μια ακόμη φορά, σκέφτομαι: Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου; Πως πρέπει να ζήσω αυτή τη ζωή ώστε στο τέλος να μην πω: Μετάνιωσα, χαράμισα τη ζωή μου.
Θέλω να είμαι μέρος της βασιλείας του Θεού, αυτό θέλω. Θέλω να μάθω να χαμογελάω όταν πάω πχ. στην τράπεζα, και πρέπει να περιμένω στην ουρά, θέλω να μιλήσω ευγενικά στον δημόσιο υπάλληλο που μάλλον είναι κουρασμένος κι αρχίζει να φωνάζει. Με ένα χαμόγελο έχω περισσότερες πιθανότητες να τον επηρεάσω. Θέλω να γνωρίσω τους γείτονες μου, να τους καλέσω σπίτι να φάμε όλοι μαζί κάποιο απόγευμα. Θέλω να μοιραστώ μαζί τους τα νέα που άλλαξαν τη ζωή μου για πάντα! Θέλω να προσευχηθώ για κάποιον που είναι προβληματισμένος ή περνάει δύσκολα αυτό τον καιρό.. Θέλω να δώσω ενα χαρτομάντηλο σε αυτόν που κλαίει, να δώσω ελπίδα ίσως. Θέλω επισκεφθώ κάποιον γνωστό που είναι στο νοσοκομείο και πονάει. Να μιλήσω με κάποιον που έχω καιρό να μιλήσω. Να γράψω ένα μήνυμα ενθάρρυνσης. Να προσφέρω λίγο φαγητό σε κάποιον που έχει ανάγκη. Να περάσω λίγο χρόνο παραπάνω με την οικογένεια και τους φίλους μου. Να πω: συγνώμη που σε πλήγωσα.
Υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε ώστε να ζήσουμε αυτή τη ζωή όσο καλύτερα γίνεται. Για μένα αυτή η λίστα είναι σημαντική, όχι ότι τα τηρώ όλα αυτά, αλλά θέλω να ξεκινήσω να κάνω κάποια βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Είμαι ακόμη ζωντανή και Τον ευχαριστώ!
ΠΗΓΗ https://oneiremenizoi.wordpress.com/2016/06/29
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου